" προς αποδέκτες " Ίσως έχουμε ζήσει πέραν του κανονικού και τώρα, που κι εσείς μεγαλώσατε, έχουμε γίνει φορτικοί, όλο ελαττώματα.. Έχετε δίκιο, ο χρόνος κάνει τις φούρλες του και το "εκεί που είσαι ήμουνα", σύντομα δίνει την θέση του στο "εδώ που είμαι θα`ρθεις", μάταια.. Αρκετά εκθέσαμε την ζωή μας, την κουράσαμε και πια δεν μας ακούει.. Μεγαλώσατε κι εσείς, δεν μας αντέχετε, όλα σας φταίνε.. Έχετε τα δικά σας προβλήματα, τις δικές σας έννοιες και σκοτούρες, που να χωρέσουν και οι δικές μας μέσα, αδύνατον.. Κάποτε, σας πηγαίναμε στο Λούνα παρκ και σας ζαλίζαμε στην "Μπαλαρίνα", τώρα σας ζαλίζουμε με διάφορες "παραξενιές" και έχετε δίκιο.. Ίσως να μη το καταλαβαίνουμε, μάλλον δεν το καταλαβαίνουμε, μα συμβαίνει.. Κάποτε, θα πάρετε την δική μας θέση και θα ζαλίζετε το δικό σας παιδί, που κι αυτό θα διαμαρτύρεται μάταια.. Όχι, μη φιλοδοξείτε πως θα γίνετε καλύτεροι, ο χρόνος μπερδεύεται, αμβλύνεται ή οξύνεται, ανάλογα και καταλήγει στο "μια από τα ίδια".. Άτιμο πράμα ο χρόνος, φέρνει ό τι μπορείς να φανταστείς, που και ο ίδιος δε θα μπορούσε να φανταστεί, αν ήταν προσωπικότητα.. Κι όταν ο γονιός νιώσει πως εκπλήρωσε τον προορισμό του, όταν νιώσει πως είναι βάρος, θέλει να φύγει, οπουδήποτε, μόνο να φύγει..