Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

γράφω Θάνατο ...


και γράφω και θα γράφω
για μια ώρα "επίσημη"
ώρα φευγιού και μοναξιάς
ώρα μη αναστρέψιμη

********

και κάθομαι στο ράδιο
και βάζω τα τραγούδια
πίνοντας κανα δυο κρασιά
φλερτάροντας τη μοίρα
αγγίζοντας το σήμερα
αναπολώ το τότε
μετρώντας το συναίσθημα
και που πήγε η φύρα

μιλώντας για τον Θάνατο
ξεχνώ γιορτές και σχόλες
μπερδεύω αυτά που αγάπησα
μ`αυτά που με αφήσαν
η λησμονιά είναι τίμημα
και φέρνει το σαράκι
μεσ`τις καρδιές που άνανδρα
ό,τι έζησαν το σβήσαν

κι εγώ μιλώ για Θάνατο
ανάβοντας τσιγάρο
και ξεπουλώ το σήμερα
για`κείνο που προσμένω
μα προσκυνώ γονυπετής
έναν λεβέντη Χάρο
μη τύχει και μου χαριστεί
σαν θα τον περιμένω ...

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

φίλε μου ...


τους τοίχους μπογιαντίζαμε
με σπρέι χρωματιστά
και χτίζαμε δυο όνειρα
με δανεικό τσιγάρο
φουρτούνιαζε το βλέμμα μας
με βλέφαρα κλειστά
και λέγαμε απ`τα ζόρια μας
και το Χριστό φαντάρο

φίλε μου γιατί πρόδωσες
της νιότης τα γενναία
στα δυο, κλεφτά φουμέρναμε
και κλαίγαμε παρέα

δειλά δειλά στριμώχναμε
στην τσέπη το μαυράκι
πάντα μια ζούλα βρίσκαμε
την λέγαμε τεκέ
ξελιγωμένη απαραδιά
να ζεσταθεί λιγάκι
να ζαλιστεί απ`τη γλύκα του
να νιώσει κυριλέ

φίλε μου γιατί πούλησες
της νιότης τα ωραία
μας τυραννούσε ο έρωτας
και κλαίγαμε παρέα

γονάτισε η μνήμη μου
φίλε σ`αυτό το τότε
κουράστηκε να σε ζητά
σε διαδρομές κοινές
τώρα το σπρέι ασπρόμαυρο
μπερδεύεται στο πότε (;)
κι ένας καθρέφτης γέροντας
μου απαντά, ποτές ...

μ ε τ ά γ γ ι σ η ...


αν είχαμε στην ίδια πόλη γεννηθεί
ίσως κάποια στιγμή
να συναντιόμασταν τυχαία

μπορεί σε κάποιο σινεμά
μπορεί στην δίπλα γειτονιά
μπορεί μέσα στην εκκλησιά
μπορεί ποτέ και πουθενά

κι όμως, είναι το απίθανο
για μένα πιθανό
να σε γνωρίσω
και να σ` αγαπήσω τόσο

μέσα σε τρένο
που νοστάλγησα γραμμής
με εισιτήριο διπλό
επιστροφής

μόνο σ` αγάπης διαδρομή
για να σε βρω
θέση για σένανε
διπλή να καπαρώσω

κι όταν σιμά μου αφεθείς
άλικο αίμα καθαρό
από το αίμα της καρδιάς μου
να σου δώσω
`κείνης της άγιας μας στιγμής

αν ίσως κάποτε βρισκόμασταν τυχαία ...

α ε τ ο ί ...


πλοία πολλά ναυλώσαμε
καθένα μια ιστορία
πορείες υπερήφανες
να γράψουμε ζωή
και ρίμες ζωγραφίζαμε
ωσάν του Καββαδία
μα για πυξίδα είχαμε
όλο μια αναβολή

άνοιξες ανταλλάξαμε
με δήμιους χειμώνες
στις τρικυμίες πνίγαμε
κάθε αναποδιά
γελούσες και μου έλεγες
θα βγούμε Ροβινσώνες
γελούσα και σου έλεγα
θα μείνουμε παιδιά

μια μέρα αποφασίσαμε
όχι άλλο καράβια
στο όνειρο ν`αράξουμε
που τάζει η στεριά
και μόλις συμφωνήσαμε
πετάξαμε στ`αμπάρια
όλες τις αναμνήσεις μας
μαζί και την καρδιά

και από τότε τριγυρνά
στα μέσα μας παράπονο
και από τότε ζώνει μας
ένα πικρό γιατί
μια και το ξέρουμε καλά
της μοίρας μας το άδικο
να γεννηθούμε σε κλουβιά
ενώ είμαστ`αετοί ...

κι όμως, ξεχάστηκα ...


μπορεί ενθύμιο να `μαι εγώ
ένα γαρύφαλλο, θαρρώ
μπορεί να έπαιζα
στο "Ζ" πρώτη μούρη
άλικο χρώμα ζωηρό
και ένα σφίξιμο απαλό
απ` άγιο χέρι, στοργικό
που μ` είχε γούρι

αλλά ξεχάστηκα ...

ίσως να είμαι ακορντεόν
σε ένα "Θίασο" ψυχών
με πλέρια χρήση
από αταίριαστο μπουλούκι
κάθε που ερχότανε λοιπόν
πάτσι το χτες με το παρόν
-ασυμφωνία κυριών-
τράβαγα λούκι

κι όμως ξεχάστηκα ...

ή μήπως γράμμα ερωτικό
που `βαλε ένα αερικό
μέσ` σε μπουκάλι
να θρηνεί ό,τι έχει χάσει
να ψάχνει κάποιον δυστυχώς
σε μια ταινία προσεχώς
να βρει στο δρόμο του
να μη το προσπεράσει

μα πάλι χάθηκα ...

παίρνω στα χέρια
την ζωή μου τελικά
να `μαι η απόφαση
μιας "Νύχτας που θα μείνει"
να στροβιλίζομαι
Βοριάς στα λαϊκά
ν` ανάβω βλέμματα
να σβήνω αδρεναλίνη
να κλαίω για σένανε
που χάνω, ειδικά ...

σαν μια γυναίκα
που για
έρωτα
διψά

και ό,τι γίνει ...........