ο χορός των ψυχών ...

όταν μένει το σπίτι
ορφανό στο σκοτάδι
όταν είναι που λέμε
η εβδομάς των ψυχών
χαλαρώνουν τα πάντα
σαν ουράνιο σημάδι
και αρχίζει με τέμπο
ο χορός των νεκρών

και το βαλς της βραδιάς
το ανοίγει ο πατέρας
με του Στράους μελωδία
και στροβίλισμα αργό
σα να θέλει να κλέψει
την καρδιά της μητέρας
και μετά το γυρίζει
σε ταγκό φλογερό !

πόσο θα`θελα αλήθεια
να τους βλέπω για πάντα
να χορεύουν σμιχτά
αγκαλιά στο σαλόνι
και να σπάει τη μύτη
μια θεσπέσια λεβάντα
που την ξόδευα όλη
για να μη νιώθω μόνη

ο χορός των ψυχών
και εσύ πιο κοντά του
το γλυκό κουταλιού
κι ο μπαρόκ καναπές
ήρθες κι έφυγες πάλι
περιστέρα δικιά του
σ`αγαπώ στα όνειρα μου
σε ζητώ στις σκιές ...